No i jestem na miejscu. Na razie strasznie niewyspana, bo roznica czasu i przyzwyczajenie kazaly mi sie obudzic na dobre przed trzecia w nocy. Tak wiec moj organizm uwaza ze jest 16, a zegarek pokazuje dopiero 10 rano...

Pierwsze wrazenia. Jestem w tym samym stopniu zachwycona miejscem i ludzmi dookola, co przerazona i zagubiona. Wlasciwie dopiero teraz dotarla do mnie prawda, o ktorej oczywiscie wczesniej wiedzialam, ale jakos nie uswiadamialam sobie jej znaczenia - JA NIE ZNAM HISZPANSKIEGO!!!!!
Wszyscy dookola cos mowia, a ja ni cholery nie wiem co... Siedze wiec jak ten kolowaty i sie usmiecham (prawdopodobnie czasem glupkowato, zwazywszy ze zupelnie nie znam kontekstu rozmow, ktore kwituje tym usmiechem).
Zniknela gdzies towarzyszaca mi jeszcze w Madrycie pewnosc siebie i duma poligloty ktory ze wszystkim sobie poradzi, z jakimi wyglaszalam po hiszpansku (prawdopodobnie) tak skomplikowane (i oczywiscie starannie uprzednio ulozone) kwestie jak: "ile to kosztuje?", albo "czy ma Pan menu dnia?".

Czuje sie wiec na razie jakbym wpadla w srodek fascynujacego, obcojezycznego filmu, w ktorym toczy sie jakas wartka, acz zupelnie dla mnie niezrozumiala akcja i kazdy, oprocz mnie, ma w nim swoja wazna role...
Przed zupelnym wyobcowaniem i oderwaniem od rzeczywistosci ratuja mnie tylko inne wolontariuszki (okazuje sie, ze sa tu 3 Niemki i 3 Chorwatki), z ktorymi moge porozumiec sie po angielsku.

Czy ja sie tu w ogole do czegos przydam z takim kalectwem jezykowym...? :( Na razie okrutnie sie boje, ze nie, ale powtarzam sobie: "dziewczyno, nie panikuj, jestes tu dopiero od kilkunastu godzin..."

Zdaje sobie sprawe ze na razie nic wlasciwie nie napisalam o miejscu, otoczeniu, siostrach, dziewczynach z internatu, ale przyjdzie na to czas. Na razie (mam nadzieje, ze na razie!) przechodze faze adaptacyjno-egocentryczna i co mi zrobicie? Pozwalam sobie na to i juz!

Usciski