Hola Todos,

dzis krotka relacja z wycieczki do Oriente czyli wchodniego regionu Ekwadoru porosnietego lasami deszczowymi. Wybralysmy sie tam z dwiema innymi wolontariuszkami Nevena i Sina.

Zainstalowalysmy sie w hoteliku Banana Lodge w Misahualli w prowincji Napo:

Tak, tak - oczy Was nie myla. To wyglada jak przedsionek raju. Hotelik niedrogi, niesamowicie czysty (to wazna uwaga, bo generalnie w Ekwadorze nie szaleje sie tak bardzo za sprzataniem...) i polozony nad samiutka rzeka Napo, ktora szumiala nam do snu. Przy tym o dziwo - no mosquitos.

A samo Misahualli to male, spokojnie i przyjemne miasteczko slynace z mnostwa malp, ktore z jakiegos powodu je sobie upodobaly i wszedzie ich pelno. Ich samych i ich zlodziejskiego malpiego procederu. Ostrzezono nas bowiem,  ze te lobuzy potrafia podejsc ciuchutko do, nic niepodejrzewajacego, turysty (miescowi nie w ciemie bici i im taki malpiszon nie podskoczy), otworzyc torbe (posiadaja wszak przeciwwstawny kciuk dajacy w zyciu ogrom, niedocenianych przez nas mozliwosci) i pozyczyc sobie
to i owo na wieczne nieoddanie...

na powyzszym zdjeciu - malpa, to ta z prawej (gdyby sie jakis nieobeznany zlosliwiec znalazl...;))

No i po odespaniu podrozy, ruszylysmy na calodniowa wycieczke po dzungli. Kilka kilometrow lodzia, a potem 5 godzin wedrowki przez lasy deszczowe

Oto kilka widoczkow:

nasz osiemnastoletni przewodnik:

za ktorym dzielnie podazamy...:

raczac sie  w krotkich przerwach zywymi mrowkami... (pyszne, takie... cytrynowe ;) )

a podczas przerwy dluzszej - przytarganym dla nas przez przewodnika lunchem:

pod koniec krotka wizyta u mieszkajacych w glebi Selvy los indigenas:

ktorych potomstwo tak przeprawia sie codzien do szkoly na druga strone Napo:

A nastepnego dnia, samodzielna juz, wycieczka trzech gringo-girls do cudnego zakatka wodospadow, do ktorego na skutek zbiegu pewnych problemow technicznych i wlasnej niefrasobliwosci dotarlam przez dzungle boso w blocie po kostki. Ale ta odrobina wysilku i stresu (czy moja naga stopa nie zakloci przypadkiem naleznego spokoju jakiejs jadowitej gadziny...) zostala w pelni wynagrodzona wspaniala kapiela pod wodospadem...

i drobnym bananowym posilkiem. Przyznam, ze to najromantyczniejsze okolicznosci na pozarcie banana
w calym moim dotychczasowym zyciu...;)

I tyle z Oriente.

Niniejsze wspomnienia z wycieczki dedykuje wszystkim dzielnym ludziom przykutym codzien do biur, biurek i komputerow (szczegolnie pewnej firmy na wroclawskich soltysowicach). Przez caly czas nosilam Was tam w sercu przepelnionym bezbrzeznym wspolczuciem... ;-p

Widoki i wrazenia na prawde cudne i gdybym wczesniej nie widziala Suwalszczyzny i Polesia, prawdopodobnie bylabym sklonna uznac Selve za najpiekniejsze miejsce na ziemi.


Dzis juz codziennosc, ale o tym juz nie teraz, bo nie wszystko na raz.

Wspomne tylko, ze to codziennosc wcale dla mnie nielatwa, bo mimo przezywania wspanialych rzeczy i wspanialych ludzi dokola, daja mi sie tez mocno we znaki rozne stresy, smutki i smuteczki. Bariera jezykowa nie tylko nie wydaje sie zmniejszac, ale wrecz powiekszac... To wiecie czego tu potrzeba... :)

ps. zlosliwe komentarze, ze potrzeba tu solidnej nauki prosze sobie milosiernie darowac...;-p